Siła muzyki i pokory. Nazar Tatsyshyn w pierwszym podcaście kampanii „Nie hejtuję, motywuję”

Subtitles: PL, EN, ES

Rozpoczynając cykl podcastów w ramach kampanii „Nie hejtuję, motywuję”, Ilona Adamska zaprosiła do rozmowy wyjątkowego artystę – ukraińskiego tenora operowego, trenera wokalnego i zwycięzcę międzynarodowych konkursów muzycznych, Nazara Tatsyshyn. To spotkanie nie było jedynie rozmową o muzyce. To głęboka opowieść o pasji, pokorze, współpracy i sile, jaką daje życzliwość.

Muzyczna droga Nazara rozpoczęła się wcześnie – już jako trzylatek wykazywał ogromną wrażliwość na dźwięki. Jego pierwszy świadomy występ miał miejsce w wieku sześciu lat, gdy podczas szkolnych przygotowań do Dnia Matki wykonał „Ave Maria”. Choć nauczycielka muzyki poszukiwała dziewczynki do tego utworu, to właśnie mały Nazar zaskoczył wszystkich dojrzałością głosu i muzyczną intuicją. Od tego momentu rozpoczęła się jego intensywna edukacja wokalna, wspierana przez mamę, która niezależnie od pogody pokonywała z nim dziesiątki kilometrów do nauczycielki, która – jak mówi artysta – „zasiała ziarno wiecznej muzyki operowej”.

Dziś może pochwalić się występami w 62 krajach i współpracą z najznakomitszymi artystami. Wspomina m.in. o wsparciu znanego ukraińskiego artysty, który opłacił jego udział w jednym z konkursów i zachęcił do pójścia ścieżką operową.

Dla Tatsyshyn muzyka nie jest jedynie sztuką – to wymiana energii z publicznością. Jak mówi, największą inspiracją był moment, w którym po raz pierwszy usłyszał orkiestrę symfoniczną. Pojawiła się wtedy silna potrzeba bycia częścią tej sceny, dzielenia się emocjami, oddawania i odbierania energii.

Jego koncerty nie są sztywnymi, klasycznymi występami. Łączy operę z elementami muzyki rozrywkowej, nawiązując do twórczości takich artystów jak Andrea Bocelli. Taki sposób interpretacji otwiera operę na nową publiczność i sprawia, że klasyka staje się dostępna także dla młodszych pokoleń.

Jako pedagog i założyciel prywatnej szkoły wokalnej Maestro Vocal Vocal Studio we Wrocławiu, Nazar rozwija indywidualne podejście do każdego ucznia. Pracuje zarówno z profesjonalnymi tenorami, jak i z dziećmi. Najmłodsza uczennica ma zaledwie pięć lat. Jak twierdzi, największą satysfakcję daje mu obserwowanie postępów tych, którzy zaczynają „od zera”.

Podkreśla, że wbrew stereotypom każdego można nauczyć śpiewać – trzeba tylko poświęcić czas i mieć cierpliwość. Nawet jeśli nie każdy stanie na wielkiej scenie, śpiew może stać się formą rozwoju osobistego, terapii i źródłem radości.

Rozmowa nie mogła ominąć głównego tematu kampanii – hejtu. Choć sam Nazar nie doświadczył bezpośrednio nienawiści na tle narodowościowym, zauważa zjawisko hejtu w przestrzeni publicznej i mediach społecznościowych. Zwraca uwagę na jego sztuczność – często napędzaną przez boty i mechanizmy algorytmiczne – ale też na rzeczywiste uprzedzenia społeczne.

W świecie artystycznym spotkał się z zazdrością i nieuczciwością. Bywało, że po udanym koncercie, gdy otrzymywał owacje na stojąco, koledzy z branży unikali kontaktu wzrokowego.

Tatsyshyn nie potępia hejterów. Przeciwnie – współczuje im. W jego ocenie nienawiść wynika z braku miłości, akceptacji i poczucia własnej wartości. Hejt jest desperackim wołaniem o uwagę i próbą rekompensaty za braki emocjonalne. Dlatego jego odpowiedzią jest dobro, radość i praca, która nadaje sens.

Na zakończenie rozmowy Nazar mówi o swojej wierze w możliwość życia bez hejtu. Przypomina, że życie jest zbyt krótkie, by tracić je na złość, zazdrość czy destrukcję. Lepiej, jego zdaniem, skupić się na własnej pasji i dzielić tym, co dobre – muzyką, sercem, życzliwością.

Wywiad kończy się wyjątkowym akcentem – wzruszającym wykonaniem przez Nazara fragmentu utworu „Time to Say Goodbye”. Trudno o piękniejsze podsumowanie rozmowy, która udowadnia, że można iść przez życie z godnością, ciepłem i siłą wewnętrzną – niezależnie od przeciwności.

Redaktor Maria Anna Furman